60 van Texel

Eerste paasdag vertrok ik samen met Ilse naar Texel om daar op tweede paasdag de 60 van Texel te lopen. Tijdens één van de trainingen die ik met John en Jeffrey liep, kwamen we niet geheel toevallig op het parcours van de marathon van Utrecht terecht. We wisten dat Manon en Thomas deze liepen als training. Thomas liep 30 km en Marlous begeleiden hem op de fiets waarna er na 30 km een wissel plaatst zou vinden. Thomas maakt tijdens de marathon van Rotterdam zijn debuut en gebruikte deze marathon als training daarvoor. Manon gebruikte deze loop als training voor Texel. Tijdens deze loop leek het Manon en mij wel wat om te proberen Texel samen te lopen.
Aangekomen op Texel aten we een lekker broodje en gingen we naar de Stay okay om het startnummer op te halen. Daar troffen we Cindy die al behoorlijk zenuwachtig was. ´s Middags gingen Ilse en ik het parcours verkennen met de auto, voor zover dat mogelijk was. Ilse zou me deels begeleiden op de fiets, maar was nog nooit op Texel geweest. Om niet te verdwalen reden we alvast een rondje. Blijkbaar ontstond er bij mij ook wat spanning, want ik had last van buikkramp.
’s Avonds gingen we samen met Manon en Edith (tante/fietsbegeleider van Manon) naar de pastaparty. Het enige wat ik erover zeg is dat ik de volgende keer bij de Italiaan ga eten. Na afloop haalde we de fiets van Ilse op bij Manon en Edith. Zij hadden die op zaterdagmiddag al opgehaald voor ons. Ilse en Edith spraken af de volgende dag samen te fietsen, zodat ze samen konden verdwalen…..

De dag van de 60 van Texel was aangebroken en we liepen samen naar Pascal die in hotel Den Burgh verbleef. Zijn vrouw Floor bracht ons naar de start. Ik moest er iets eerder zijn, want ik deed mee aan een onderzoek waarvoor lengte en gewicht nodig waren.
De zenuwen name toe en we waren lacherig. Ondertussen zagen we steeds meer bekenden bij de start. Om 10:35 uur mochten we dan eindelijk van start. Meteen ons horloge op start zodra het startschoot ging, want het ging hier om de bruto tijd. Het limiet was 7 uur en dat wilde we wel graag halen.

De eerste km’s liepen we nog over het asfalt, maar al snel zetten we onze eerste voetstappen in het zand van het gebied de Hors. Al bij de eerste stap lag ik bijna op m’n snuffert. Deze route leidde uiteindelijk naar het strand en daar was het pittig. We hadden te maken met een Noorderwind kracht 5 dus de eerste 35 km moesten we bikkelen. Het was hoog water, weinig strand en hard zand. Tussen beide stukken strand liepen we een paar km verhard waar we voor het eerst Ilse en Edith zagen. Nadat ze even met ons meegefietst waren mochten wij het strand weer op. Lourens, een mede cursist van de running instructor cursus, had ik ook op dit punt verwacht maar had hem niet gezien. Er stonden ook best veel mensen. Op het tweede stuk strand zag ik hem ineens staan. Een plek waar ik niemand had verwacht, dus dat kwam als een cadeautje. Hij maakt deze foto van ons.

Nadat we Lourens waren gepasseerd kregen we een bak
hagel te verwerken. Het strand was hier zwaarder om te lopen dan het eerste deel. Grote klompen zand bleven aan onze schoenen hangen en het voelde als 5 kilo lood die we bij iedere stap moesten verplaatsen. Ook de golven waren niet te ontwijken waardoor we natte voeten haalden. Met Manon besprak ik wat haar plan was. Zij wilde alleen haar  schoenen uitkloppen, maar ik besloot om andere sokken en schoenen aan te trekken. Deze had Ilse in haar fietstas, dus na 24 km even zitten om de voeten te ontdoen van zand en te voorzien van droge sokken en schoenen.

Vervolgens liepen we het gebied de Muy in waar we nog zo’n 5 km onverhard liepen, maar wat prima te doen was. Ilse en Edith zouden ons bij de Slufter weer opwachten. Vanaf daar was het voor hun mee te fietsen. Ondanks de harde tegenwind was het fijn even vlak te lopen en niet door het mulle zand te hoeven ploeteren. Ik was ook blij met m’n schoenenwissel.
Bij de Slufter mochten we eerst flink omhoog klimmen waarna we ons naar beneden konden storten. Vanaf nu zouden we alleen nog maar asfalt hebben. We liepen richting de vuurtoren en het parcours was ook hier pittig. Klimmen en dalen en smalle fietspaden. De route was gewoon openbaar, dus soms wat krap door de toeristen die Pasen vierden op Texel. Doordat onze naam op het startnummer stond werden we vaak door onbekenden aangemoedigd. Erg leuk, want dat konden we wel gebruiken.

Tijdens de verkenningstocht de dag ervoor had ik Ilse verteld dat ze vanaf de Slufter kon meefietsen. Ik had eten (gelletjes/reepjes) mee t/m 30 km. Ilse had de rest mee. Tijd genoeg om me na 30 km te voorzien van de rest van mijn voeding. Ik kreeg zin in een boterham met appelstroop, dus hoopt dat ze naast me zou komen fietsen. Ilse haar mobiel had in de week voor Texel kuren en ze was bang dat hij er op DE dag mee op zou houden. Aangezien ze die dag live verslag zou uitbrengen aan de thuisblijvers had ze ook mijn telefoon mee voor het geval dat. Ik kon haar dus niet bellen. Manon had het idee dat ze naar de vurentoren waren gefietst en we ze daar wel zouden zien. Ondertussen tikten de km’s weg en kwam de 35 km in beeld op mijn horloge, het moment waarop ik weer moest eten. Maar mijn voorraad was op.
We kwam op het punt waarvan Manon dacht Ilse en Edith wel te zien, maar de dames hadden zicht verstopt. Bij de eerst volgende drankpost stopte Manon heel even voor een cola en zag ik ineens de kruidkoek liggen. Yes, eten! Ik was namelijk ondertussen lichtelijk in paniek, omdat mijn maatje met voer spoorloos was.
Manon ging bellen en de dames bleken ons gemist te hebben en inderdaad met een ommetje naar het parcours te zijn gefietst.
En ineens stond Lourens daar weer, op een plek waar we hem niet verwacht hadden, om ons aan te moedigen.

Na een paar km waren onze hulptroepen en er weer en konden de gelletjes weer aangevuld worden. Het live verslag en de foto’s konden weer gemaakt worden. We liepen inmiddels van noord naar zuid en hadden de wind in de rug. Er waren al best wat mensen aan de wandel die we inhaalde.
Ilse vertelde me dat ze nog een aanmoedigingsfilmpje voor me had op het moment dat ik het zwaar had. Ik zal niet schrijven wat ik dacht, maar had op dat moment geen behoefte aan filmpjes. Wel was ik nieuwsgierig van wie. Monique en Hilde! Ik heb later blauw gelegen van het lachen. Die kunnen zo het theater in samen. Ilse vertelde me dat er een hoop mensen reageerde via de app en dat ze trots op ons waren.

Op het parcours stonden om de 5 km bordjes met de afstand die we nog moesten afleggen. We wisten dat het niet 60, maar 61 km was die we moesten afleggen. Vanaf 45 km stopte Manon bij iedere verzorgingspost even voor cola. Ik bleef dan hardlopen, maar hield iets in om daarna weer samen verder te kunnen. Het begon zwaarder te worden en Manon gaf na zo’n 52 km aan te willen huilen. Daarmee moest ze nog 9 km wachten. Bij de laatste verzorgingspost deed zij zich nog een keer te goed aan cola en haalde ik even later Petra in die aan de wandel was. Als aanmoediging gaf ik haar een tik tegen haar achterste en zei dat ze moest gaan hardlopen. Haar antwoord was: “Hee Nicole, ouwe reus.”
Ik vroeg Ilse naar Manon af te zakken en te zeggen dat ik weer zou inhouden en dat we hoe dan ook samen zouden finishen. Ilse vroeg of ze alvast naar de finish zou fietsen, zodat ze genoeg tijd zou hebben om de finish vast te leggen. Met nog zo’n 5 km te gaan had ik haar niet meer nodig en kon ze gaan. Vlak daarna sloeg ik rechts af en had ik weer volle bak wind tegen. Het parcours ging een aantal keren vals plat omhoog en ik had het gevoel stil te staan. In mijn eigen tempo bikkelde ik door en me onderwijl bedenkend wanneer ik zou keren om weer naast Manon te lopen. Heuvel af om vervolgens weer te moeten klimmen was niet aantrekkelijk.
Zo’n 500 meter voor de finish was het moment waarop ik kon keren. Vreemde blikken en de vraag wat ik ging doen was het antwoord: “Even mijn vriendin ophalen.” Wat maakte die extra meters op deze afstand nu nog uit. We zouden hoe dan ook binnen de 7 uur finishen.
Ik liep Manon tegemoet die met een grote glimlach riep: “Ik hou van je!”
Samen kwamen we met de armen in de lucht over de finish in 6:44:14 gefilmd door Ilse.

Van de organisatie (die overigens top was) kregen we als beloning een warmtefolie om ons heen. We wisten van te voren dat er geen medaille te verdienen viel. Ilse was zo lief er één voor mij te maken. Dit is echt de meest speciale medaille die ik heb!

Ondertussen was de groepsapp ontploft. De berichtjes heb ik de volgende dag pas goed gelezen, maar het was geweldig lief en leuk om te lezen hoe iedereen meeleefde. Ik moest na de finish nog een keer op de weegschaal. 1,6 kg lichter liep ik met stijve benen naar het hotel waar we de dag afsloten met een heerlijke maaltijd met z´n vieren.

Inmiddels zijn we een week verder. Heb ik meerdere keren de berichtjes in de app gelezen en de foto´s en filmpjes bekeken. Ik besef nog steeds niet dat ik 61 km heb hardgelopen. Wordt me gevraagd wat mijn volgende doel wordt. Genieten staat voor mij bovenaan. We zullen zien!

Iedereen die me gesteund en meegeleefd heeft wil ik heel erg bedanken. Dit heeft me geholpen om dit doel te verwezenlijken!

 

 

 

Texel en de weg naar herstel

De week begon met 2 dagen werken. Op maandag heb ik kracht en conditie getraind en me ervan kunnen weerhouden niet op de loopband te stappen. M’n voet was vorig weekend tijdens het hardlopen nog erg gevoelig. Op dinsdag werd het alleen een werkdag en op woensdag pakte we de boot naar Texel. Heerlijk even 4 nachten eruit.

Nadat we aankwamen konden we in het hotel in Den Burg meteen inchecken. Na een lekkere lunch reden we naar de Slufter voor een pittige wandeling en waaiden we lekker uit. Op de heenweg richting zee stuiten we al op een flink meertje waar we echt niet langs konden, dus moesten we het via een andere weg proberen. Terug maakte we er helemaal een potje van en liepen we allebei natte voeten op. Toch leuk om niet volgens de gebaande paden te lopen.

Uitslapen is niet mijn hobby en op donderdag besloot ik voor het ontbijt een rondje te gaan hardlopen. Op de Newtons die toch iets minder demping hebben dan de Mizuno’s draafde ik 5 km in Den Burg. Voet voelde goed. Eindelijk liep ik weer een rondje zonder te compenseren. Mijn voet lijkt de mindere demping wel even prettig te vinden.

Ook op vrijdag ging ik er voor het ontbijt op uit voor een rondje hardlopen. Ditmaal richting Oudeschild en op de Mizuno’s. In deze schoenen voelde ik heel in de verte het plekje waar het pijntje de afgelopen 2,5 week gezeten had. Onderweg wat foto’s gemaakt en soepel terug naar Den Burg om op 12 km uit te komen.
Het was mooi weer dus we besloten een fiets te huren en lieten ons verleiden om een e-bike te proberen. Ik kan zeggen…..heerlijk bij harde wind.
We trapten 50 km weg en hebben veel van het eiland gezien.

Ook fietsen we delen van het parcours van de 60 van Texel. Ik zal niet teveel verklappen, maar daar waar het de eerste helft bestaat uit strand en duinen (zoals hierboven te zien is) gaat het 2de deel over lange rechte stukken langs de dijk.

Eigenlijk zou ik vandaag meelopen met de trainingsloop van 32 km op Texel. Gezien het feit dat ik de afgelopen 2,5 week gerommeld heb met mijn voet en ik nu weer lekker kan opbouwen, wilde ik niet overdrijven om nu een 32 km te lopen. Conditioneel moet het kunnen. 3 weken geleden liep ik nog een marathon, maar ik zou het zo dom vinden als ik het nu verpest. Dus op tijd naar huis om thuis een rondje te lopen. Het werd uiteindelijk een tempoloop van 5 km. Aankomende week ga ik weer opbouwen.
Zaterdag loop ik gezellig met Irene ( op instagram @anothermiletorun) een 28 km loop. Dan begint het weer ergens op de lijken. En van daaruit ga ik weer verder opbouwen.

 

 

Geblesseerd???

Vorige week liep ik de midwinter trailmarathon. Aan het begin van de loop voelde ik een spiertje in mijn voet wat irriteerde. Ik het begin dat ik nog….gaat wel weer over. Maar naarmate de km’s voorbij gingen voelde ik het spiertje steeds iets meer. Ik kon nog wel normaal lopen, maar het feit dat het parcours niet vlak was droeg niet bij aan herstel.
Toch uitgelopen in de hoop dat het de dag erna een stuk beter zou zijn. Helaas was dat niet het geval. Kun je wel fysiotherapeut zijn, maar ook die nemen weleens de verkeerde beslissing voor zichzelf.
Die week daarvoor heb ik tijdens de safaritrail een aantal keer mijn enkels verzwikt op de harde, besneeuwde ondergrond. Wellicht had ik daar nu last van.
De aanhechting van de m.peroneus longus is de boosdoener.

Een week lang niet hardgelopen. Normaal wandelen ging al amper, dus ik liet het wel even. Zaterdag vond ik dat ik het wel weer kon proberen, maar helaas. 6 km  was de max. Gedurende de dag leek het wel wat beter te gaan.
Vanmorgen getwijfeld. Wel gaan, niet gaan….. Toch 4 km gelopen, waarvan ik er 3 op een heel rustig tempo heb gelopen. Daarna leek de voet wat losser te worden en liep ik de laatste km vrij normaal. Maar het was niet minder gevoelig.
Toch maar even pas op de plaats de aankomende week en me wat meer richten op krachttrainen. Helemaal niks doen voelt ook niet prettig. Ik hoop die 60 van Texel straks toch pijnvrij te gaan lopen.

Dan was er nog het dilemma Sallandtrail. Wat niks met mijn blessure te maken heeft, maar met het feit dat ik me ook heb ingeschreven voor een cursus tot hardlooptrainer. Toen ik me daarvoor inschreef was de startdatum 18 maart, maar die is verplaatst naar 11 maart. Dilemma, dilemma…. Uiteindelijk kies ik toch voor de cursus. Ik wil les 1 niet missen. Dus mijn startbewijs voor de Sallandtrail is te koop.

Midwintermarathon

Ik loop op 4 februari de Midwintermarathon. Huh, op zaterdag. Dat is toch op zondag? Ja klopt, maar dit jaar is de marathonafstand terug in de vorm van een trail.

Het was nog spannend of ik mee kon doen. De startnummers tijdens de inschrijving in het najaar waren binnen een paar uur uitverkocht. Er mochten ook maar 125 lopers deelnemen dus dan wil het wel. Uiteindelijk kon ik een startnummer overnemen van ene Roy.

Vorige week zaterdag liep ik de Safaritrail. Toen lag er nog sneeuw en was het soms glibberen en glijden. De ondergrond was zo hard dat ik af en toe een misstap zette en door mijn enkels ging. Even voelde ik een pijntje, maar dat was snel weer weg. De volgende dag was er tijdens het lopen ook geen vuiltje aan de lucht.

Om 8:30 uur vertrek ik naar Apeldoorn. Het startnummer wat ik heb overgenomen is om de één of andere vreemde reden niet bij mij aangekomen, maar retour gezonden naar de organisatie. Ik kon het bij één van de mensen van de organisatie ophalen zaterdag. Dat was nog even zoeken. Zo bleek mijn nummer aan een andere dame gegeven te zijn. Geen probleem, als ik maar mee mag doen. Uiteindelijk kwam ie boven water en kon ik als Roy opstap.

Er werd gelopen in 5 groepen. Ik besloot me aan te sluiten bij de laatste groep die voor een tijd van 4:30-4:50 te gaan. Bij de start wordt ik aangesproken door 2 dames. Is dit ook jouw eerste marathon? Nee, maar wel als trail. Deze dames liepen hun eerste marathon, maar hadden wel veel trailervaring. Dat had ik dan weer niet wat hun hoop gaf.
Het lopen als groep viel nog niet mee. Al snel werden het er twee. Ik liep samen met Wendy, waarmee ik tijdens het lopen aaan de praat raakte ( in het zwart op de foto) aan het einde van de eerste groep. Met een beetje afstand, want dan kun je tenminste zien waar je loopt. Af en toe werd er een plas/eet pauze ingelast, waarna de groep ineens in beweging kwam. Oh, we gaan weer. Dat stoppen is niks voor mij. Ik loop liever door, tenzij het echt niet anders kan. Maar goed, het is een training dus ook dit hoort erbij.

Halverwege staat de organisatie met water, thee, bouillon, banaan en ontbijtkoek. Ik besluit eens voor het laatste te gaan. Misschien niet verstandig om hier nu mee te experimenteren, maar ik heb er gewoon zin in. Gelukkig geen last van gehad. Wat ik wel voel is een vervelend spiertje aan de zij/bovenkant van mijn linker voet. Elke keer wanneer we stoppen en weer verder gaan lijkt hij iets meer geïrriteerd. Ik kan nog wel gewoon lopen, maar lekker voelt het niet. Ik hoop dat ik niet meer schade aanricht dan dat er is, maar het is nog maar 5 km.
Tijdens de stop halverwege duurt het even voordat deel 2 van de groep binnenkomt. Zodra wij weer starten zitten zij nog bij de ehbo om blaren door te prikken en bij te komen. Voor sommige blijkt het toch iets te snel te gaan.
Er fietsen mensen van de ehbo mee en een aantal mountainbikers van een vereniging in de buurt. We zullen dus alle veilig aankomen.

Na de finish neem ik deze mooie medialle in ontvangst. Nummer 7 is in the pocket.
Mijn schoenen gaan uit en meteen is de pijn in mijn voet weg. Heerlijk! Als ik even later naar de auto loop is het er weer.
Thuis meteen in bad en een coldpack op mijn voet. Zolang ik mijn voet niet belast is er niks aan de hand, maar belasten doet verrekte zeer. Vannacht prima geslapen. Ook de voet voelt goed als ik wakker word. Helaas is belasten nog steeds pijnlijk en strompel ik een beetje door het huis. De coldpack gaat er zo weer op. Uitlopen wordt het vandaag dus niet. De spierpijn is minimaal. Toch had ik liever flinke spierpijn gehad dan dit. Helaas hoort dit er soms ook bij. Ik maak me nog geen zorgen over Texel. Nu even voorzichtig doen en het voetje even de rust geven waar mogelijk.

Vandaag lopen er weer heel veel mensen in Apeldoorn. Ik wens iedereen heel veel plezier!

Safaritrail

De week voorafgaand aan de Safaritrail heb ik niet zoveel km’s gemaakt. Op maandag liep ik 5 km uit na de 31 km van zondag. En op woensdag moest ik de modder opzoeken, omdat ik zaterdag toch echt die nieuwe trailschoenen aan wou. Ik had van familie, die in Arnhem wonen, gehoord dat daar nog steeds sneeuw lag. Dus glibberen en glijden op mijn wegschoenen zag ik niet zo zitten.

Zaterdagmorgen ging om 6:00 uur de wekker. Ik reed eerst naar John waar Jeffrey ons op zou pikken. De laatste 2 km naar John waren nog even spannend, want de auto vertoonde wat kuren. Gelukkig kwam gewoon op tijd aan en konden we richting Burgers Zoo waar de start van de Safaritrail was.
Er deden niet heel veel mensen mee aan de 33 km trail. 50 mannen en 12 vrouwen. Samen met John, Jeffrey en Pascal ging ik van start. Voor alleen een training. Pascal en ik doen mee aan de 60 van Texel en de andere heren aan de two oceans. Al snel gingen ze er als een haas vandoor. Blijkbaar toch enigszins bang voor het wild in de dierentuin waar we in de eerste paar km doorheen liepen. Als dieren op de vlucht slaan “lozen” ze hun urine enz. Al snel kwam ik 2 van de 3 mannen tegen….plassend tegen een boom. Dat was de laatste keer dat ik ze zag. En al snel zag ik helemaal niemand meer. Gelukkig was het parcours goed aangegeven dus had ik niet het idee dat ik verdwaald was, maar ik kreeg wel het idee dat ik als laatste onderweg was. Wat me verder niks kon schelen, want hee….dit is mijn eerste officiële trail.
Mijn schoenen waren geen overbodige luxe. Het parcours was hard, er lag sneeuw en ijs. En er moest soms geklommen worden. In het eerste deel soms erg pittig. En als je omhoog gaat moet je meestal ook weer naar beneden. Even bang dat ik op mijn achterste zou gaan bleef ik toch op de been. Spannend was het wel.
De route voer door bos en hei. Op zo’n 24 km ging het terug over de hei en zag ik ineens allemaal mensen voor me lopen. Waaronder ook een dame. Op 25 km stuurde ik John een berichtje dat ik onderweg was en dat het nog wel even zou duren.
De dame voor me liep iets langzamer maar wel een heel stuk voor me. Ik had me bedacht dat zij weleens de derde vrouw zou kunnen zijn. (Ik wist natuurlijk ook wel dat het niet zo zou zijn, maar vond het wel een grappig idee om haar ergens nog in te halen). Bij het laatste waterpunt stopte ze en liep ik door.
Op 32 km punt bekroop me het idee dat die 33 km weleens verder zou kunnen zijn dan die 33 km. Het werden er 35,5 km waar ik 4 uur over gedaan heb. Het was prachtig, maar zwaar.

Op zondag stond een date gepland met Monique. Zij was bij familie in de buurt en had een duurloop op het programma. Vanuit Alphen aan den Rijn liep zij 6 km waarbij ik aansloot. Samen liepen we 17 km door de polder. Het waaide flink waardoor de fotopauzes kort waren. We hebben heerlijk gekletst en gelopen. Het tempo lag voor het uitlopen eigenlijk te hoog, maar het ging lekker.

Vandaag spierpijn…..Alsof ik een marathon gelopen heb.

 

 

Wit en zonnig

De week begon met een wandeling in het zonnetje. Het liefst was ik maandag weer gaan hardlopen, maar mijn verstand zei me dat 6 km wandelen een goede manier was om te herstellen van de Toppenroute en de 10 km Drechtloop die veel harder ging dan ik van plan was.

Op dinsdag, na het werk, ging ik op pad met de buurvrouw. We liepen, al kletsend, 10 km in een ontspannen tempo. Voor mij ideaal dat ze iets langzamer loopt dan ik fijn vind. Dan moet ik wel langzamer.
Het gekke is namelijk dat de duurlopen de laatste weken in een sneller tempo gaan, maar daarbij ook erg ontspannen. Wellicht is er progressie?

Op woensdag liep ik een heerlijke 15 km en maakte ik onderweg deze mooie foto. Ook dit keer liep ik lekker ontspannen. Waar ik dat eerder in 6:00 min/km deed ging het me nu prima af met 5:50 min/km.

Donderdag ging ik de deur uit voor een kort rondje uitlopen. Het was best fris, dus ik ging stiekem toch steeds iets sneller lopen. Ik besloot er een piramideloopje van de te maken. Na 5 km lekker de warmte weer in.

 

Zaterdag was ik van plan om te lopen, maar voelde me al 2 dagen niet echt lekker. Hoofdpijn, beetje verkouden. Verstand zei dat ik zaterdag maar even over moest slaan en zondag kijken hoe ik wakker zou worden. Gelukkig was dat prima en kon ik met dat mooie weer op pad voor een duurloop. Ik zou onderweg wel bepalen hoelang die zou worden. Het was zooooo mooi buiten. Ik ging met -5 graden de deur uit, maar doordat er geen wind stond voelde het helemaal niet koud. Het zonnetje deed ook zijn werk. Op de terugweg besloot ik er  nog een klein lusje aan te plakken en kwam ik uit op 31 km. Het was weer een mooie hardloopweek.

Toppenroute

Mijn hardloopweek begon op dinsdag. Na de 30 km op zondag mocht ik op maandag uitrusten van mezelf. Op dinsdag liep ik samen met de buurvrouw 11 km in een rustig tempo waarbij er gekletst kon worden. Ook niet onbelangrijk.
Op donderdag werd het een 10 km stormloop. Het waaide hier flink, maar desondanks een lekker rondje gelopen. Heen wind mee en terug wind tegen. Ondanks dat liep ik de laatste 5 km harder dan de eerste 5 km. Gemiddeld liep ik 5:45 en dat verbaasde me. Het ging best makkelijk.

Op zaterdag stond de Toppenroute met Hilde gepland. Om 9:00 uur zou ik bij ’t Peeske in Beek zijn om samen het Montferland in te gaan. Ik kom uit de buurt van het Montferland en heb er jaren paard gereden. Dubbel feest om er eens te gaan hardlopen. Onderweg werd het nog even spannend, omdat er bij Vleuten  sneeuw was gevallen en de snelweg in een glijbaan was verandert. In totaal 3 aanrijdingen gezien, maar gelukkig ging het goed en was de weg na zo’n 3 km weer schoon. Rond 9:30 uur gingen we van start. Door de kou moest we opzoek naar een boom waar achter geplast kon worden (Nee, hier zijn geen foto’s van). Bomen zat. We kwamen al snel bij de uitkijktoren en die moest beklommen worden. Het was helder weer dus we konden een heel eind van ons af kijken. Fris was het wel daar boven.

Het ging richting Duitse grens en we beklommen de Elterberg. Na een rondje Duitsland ging het Nederland weer in en liepen we richting Stokkum en ‘s-Heerenberg. De één na de andere foto werd geschoten, dus we hielden regelmatig pauze. Best lekker om op zo’n relaxte manier 30 km te lopen. Het zonnetje scheen dus het was echt genieten.

De route werd goed aangegeven, maar ondanks dat miste we nog weleens een bordje. Hilde had de route op haar Garmin gezet en dat is echt geweldig. Verdwalen konden we dus niet.

Het laatste stuk werd zwaar. We kregen nog behoorlijke klimmetjes voor onze kiezen. 92 m, 86 m, 85 m hoogte. En ze waren zo steil dat hardlopen er niet in zat. Ondanks de gelletjes en reepjes merkte ik rond de 23 km dat ik leeg begon te raken. De benen voelde goed en de conditie leek prima, maar de energie leek weg. Het was ook rond lunchtijd en dat gaf mijn lichaam duidelijk aan. Gelukkig was het hoofd en lijf van Hilde nog fris en die motiveerde me om door te gaan. Het laatste stuk begon het flink te sneeuwen, maar ging het berg af en rolde we zo naar beneden.

Nog een extra rondje op de parkeerplaats en we hadden 30 km in de benen. Droge sokken en schoenen waren geen overbodige luxe. We hadden flink in de modder gestampt, wat ons op het laatst ook niks meer kon schelen.
We sloten de geslaagde Toppenloop af met een heerlijk warm soepje en lekkere broodjes.

Op zondag stond uitlopen op het programma. Mijn buurvrouw en een loopmaatje Rob deden mee aan de 10 km Drechtloop een dorp verder op. Aangezien de buurvrouw meestal rond de 9,8 km per uur loopt leek mij dat een mooi tempo om uit te lopen. We gingen samen van start en al gauw zag ik dat het sneller ging. De eerste 3 km klokte we rondjes van 5:30. Ik liep achter de buuf aan, dus ik was niet de haas die het tempo bepaalde. Op zich ging het heerlijk dus ik dacht: waarom ook niet? Zien vast te houden dit tempo. Ik raakte mijn buurvrouw kwijt, het ging haar toch te snel. Loopmaatje Rob was er als een speer vandoor gegaan en zag ik niet meer. Ik hield de rondjes redelijk stabiel op 5:30. Vanaf km 6 kon ik nog versnellen en gingen de laatste km’s in 5:27, 5:22, 5:19, 5:10. Op km 8 zag ik Rob lopen. Bij km 9 liep ik naast hem.

Ik moedigde hem aan samen de laatste km te lopen, maar hoorde aan zijn ademhaling dat hij het zwaar had. Ga maar, zei hij. Na 300 meter hield hij me niet meer bij en ben ik alleen verder gegaan. In 53:34 kwam ik na 10 km over de streep met een gemiddelde snelheid van 11,1 km per uur. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar het ging lekker.

Vandaag voel ik de Toppenloop in de bovenbenen. Ik heb net heerlijk met de buurvrouw en haar hond 6 km (uit)gewandeld.

 

Het nieuwe jaar is begonnen

Het oude jaar sloot ik op 31 december af met een 30 km loop. Op mijn nieuwe schoenen ging ik op pad. De eerste km’s voelde mijn benen wat zwaar aan en ik dacht: wat moet dit worden? Maar na een km of 5 ging het lekker en kon ik genieten van het lopen. Het was heel erg mistig waardoor er van de omgeving weinig te zien was. Gek dat je zeker weet dat er aan de overkant van het water een molen staat, maar die toch echt niet te zien is. Na ongeveer 15 km ging ik iets sneller lopen. Was niet mijn plan, maar het ging gewoon lekker. Dus heb ik dat tempo geprobeerd vast te houden en dat lukte. Ik zette na 30 km de klok stil op: 2:57:12

Nieuwjaarsdag liep ik een ontspannen 5 km, maar om het tempo laag te houden viel nog niet mee. Het was vies koud door de wind en mist en om het warm te krijgen liep ik toch iets sneller dan ik van plan was.

Woensdag ging ik spontaan mee naar Middelburg. Ik had mijn hardloopkleding al aan toen dat werd besloten, dus toch snel even de deur uit voor een 5 km tempoloopje.

Op donderdag ging ik de deur uit voor een duurloop. Ik wist echter niet dat het op sommige plaatsen spekglad was, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Hierdoor het padje ingekort en er 12,5 km van gemaakt.

Op zaterdag stond de UHT gepland. Samen met oa. John, Jeffrey, Hilde en Ruud zouden we op pad gaan. Ik keek er al de hele week naar uit en begon hem een beetje te knijpen toen er ijzel werd voorspeld. Meestal komen dat soort voorspellingen niet uit, maar op vrijdagavond leek het toch beter de boel af te blazen. Het was inderdaad spekglad zaterdagochtend. John en Jeffrey bleken het avontuur toch te zijn aangegaan en ik kreeg de één na de andere foto. Het kriebelde…zou ik dan zondag alleen gaan? Maar ik ken daar de weg niet en ben erg goed in verdwalen. Dus dan maar (weer) in mijn oude vertrouwde omgeving een rondje. Uiteindelijk werden het 30 heerlijke km’s die ik ontspannen heb gelopen en waarbij ik het tempo onder de 6 minuten kon houden. Ik klokte 2:56:56.

 

 

 

De voorbereidingen voor Texel

Het is alweer even geleden dat ik een verhaal schreef over het hardlopen. Studie is de boosdoener. Ik volg de masteropleiding Oncologie Fysiotherapie, waarvan ik nu in jaar 3 zit. Nog 1,5 jaar te gaan.
Helaas had ik een vrij grote opdracht niet gehaald en mocht ik dat na 4 weken nogmaals inleveren. Morgen is de deadline. Ik zal jullie verder niet vermoeien met de inhoud van de opdracht, maar ik kan je vertellen….het was heel veel werk, maar het is af. Hopelijk nu naar het zin van de docent.

Hardlopen stond dus op een laag pitje. Niet zozeer qua frequentie, maar wel qua afstand. Even had ik na de Berenloop nog het plan om de marathon van Spijkenisse te gaan lopen, maar een verkoudheid en mijn opleiding gooiden roet in het eten.
Nadat ik daar van opgeknapt was lukte het me wel zo’n 3 a 4 keer per week te lopen, maar vrij korte afstanden.

Vorige week lukte het me voor het eerst 5 dagen per week te lopen. En afgelopen zaterdag liep ik eindelijk weer eens een halve marathon afstand. Ook de dag waarop de Linschotenloop was, maar ’s middags kon ik helaas niet. Dus deelname was geen optie. De route ging richting Alphen aan den Rijn waarbij ik 2 molens tegen kwam. Het was grauw weer (zie foto).De benen voelde de eerste paar kilometer zwaar. Wellicht door de intervaltraining van de dag ervoor? Maar na een aantal km ging het lekker en kon het genieten beginnen.

Zondag ging ik met 2 buurtgenoten naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Het gebied ligt ongeveer 20 minuten rijden bij mij vandaan en daar kan ik lekker klimmen en dalen, maar ook verdwalen. Je mag er namelijk van de gebaande paden af. Ik hou wel van avontuur, maar soms ben ik echt mijn gevoel voor richting kwijt. Tot nu toe ben ik altijd weer thuis gekomen.
Samen hebben we heerlijk 15 km door het prachtige gebied gestruind. Ik merk dat ik door deze trainingen sterkere benen krijg.

Deze week gaat het me door de deadline niet lukken om 5 keer te lopen, maar vanaf de kerst moet het gaan lukken.
Een echt schema voor de weg naar de 60 van Texel volg ik niet. Ik vraag hier en daar wel advies, maar merk dat ik toch een beetje mijn eigen plan aan het trekken ben.
Tot nu toe heeft dat goed gewerkt, maar hier en daar zal ik jullie vast om tips vragen. En voor adviezen sta ik altijd open! Dus reageer gerust.

Zo ging het verder….

Zoals beloofd een vervolg hoe het verder ging na de 10 km in Alphen aan de Rijn.

(Zo zag dat er trouwens uit voor de start. Zenuwachtig…wie ik?)

Lange tijd bleef ik een beetje hangen op en rond de 10 km. Ik vond het wel lekker zo. Maar ineens ging het richting de 15 km en kwam de dam tot damloop in zicht. Daar liep ik mijn eerste 10 EM. Waarna ik verder trainde richting de 20 km. In 2014 liep ik in Leiden mijn eerste halve marathon.

Als fysiotherapeut was ik werkzaam in het IJsselland ziekenhuis. Een collega ergotherapeut liep dat jaar mee met de Roparun en kwam terug met geweldige verhalen. Ik besloot in 2015 ook met het werk mee te gaan naar Parijs. Qua snelheid val ik onder het tempo slak. Om mee te mogen moest ik de halve marathon binnen 2 uur lopen. Gelukkig lukte me dat en liep ik in de winter van 2014 de halve marathon in 1:57.
In de groep liepen “echte hardlopers” mee. Ik voel mezelf nog een puppy en heb absoluut geen hardlopers postuur. Die echte dat zijn afgetrainde snelheidsduivels waaraan ik mezelf niet kan meten, maar die enorm kunnen inspireren. Tijdens de trainingen samen ging het vaak over welke marathons ze hadden gelopen. Een marathon? Dat nooit…dacht ik. De verhalen waren inspirerend. En zo besloot ik om 6 weken voor de Roparun de marathon van Rotterdam te lopen. Best een risico, want ik had geen idee of ik op tijd zou herstellen voor de Roparun.
Ik zal er niet teveel woorden aan vuil maken. Ik heb genoten, afgezien, gevloekt, stukjes gewandeld, tegen mezelf gezegd dat ik nooit maar dan ook nooit meer een marathon zou lopen…. Ik finishte in 4:28:56 en kwam met een big smile over de finish.

Daarna volgde een geweldige Roparun. Een ervaring om nooit te vergeten.

Via John (hardlopendeboer) leerde ik eind 2014 Ilse kennen bij de start van de Linschotenloop. Via instagram (ilsenaaijkens) gingen we elkaar volgen en wat opviel was dat we tijdens de trainingen vaak hetzelfde tempo liepen. Ilse zou Rotterdam lopen, maar door een blessure ging dat helaas niet door. Haar plan werd Amsterdam en ik bleef haar volgen in haar weg naar Amsterdam. Het begon toch weer te kriebelen en we besloten samen de marathon van Amsterdam te lopen. Een vriendschap was geboren.

(foto zegt genoeg)

Tja, en toen was er geen houden meer aan.
Dit jaar liep ik de marathon in Düsseldorf waar ik mijn pr liep (4:12:36. De Slachtemarathon, Midzomermarathon en de Berenloop.

Voor 2017 staat de 60 van Texel op het programma. Vanaf nu zal ik jullie via mijn blog op de hoogte houden hoe de trainingen daar naar toe verlopen.
Maar eerst van een hardnekkige verkoudheid af zien te komen.

Nicole